Expositie in het Marriott hotel Rotterdam.

1 schilderij hangt er van mij. Het is wel even zoeken.
Het is op de eerste etage in de gang.

Dit was mijn praatje bij mijn werk:
Dit bezoek van vandaag aan Rotterdam is voor mij een beetje terug in de tijd.

In de jaren ‘80 volgde ik hier de kunstacademie Willem De Kooning: een groot gebouw met dikke deuren, ooit een bankgebouw.

Inmiddels is de stad al aardig veranderd en toen ik 2 jaar geleden de markthal bij de Blaak bezocht keek ik naar rechts en moest goed zoeken. Ik herkende mijn eigen oude academie bijna niet meer. Ten opzichte van de reusachtige markthal is het ineens een klein gebouw geworden.

Toen ik in het 4e jaar van de academie zat verhuisde ik naar Groningen. Na een jaar op en neer reizen voor werkbesprekingen besloot ik toch maar van academie te veranderen. Het werd Minerva in Groningen.

Het verschil van mentaliteit was duidelijk te merken, zowel van stad als van academie. In Rotterdam voel je de groei van de stad. Elk moment kan er wel een gebouw uit de grond ontstaan. Je voelt een zekere snelheid.

In Groningen kon je toen (bij wijze van spreken) in je tuinpak gaan stappen. Je kon lekker jezelf zijn. (Ik ben er al een tijdje weg en weet niet of dat nog steeds zo is, maar ik vermoed van wel!)

In Rotterdam schilderde ik vrij monumentaal en veel trappen. Een soort van “Op naar de top! Op naar mijn papiertje, mijn diploma!”

In Groningen veranderde mijn thema. De mens kwam in mijn werk. De grote lappen die ik in Rotterdam maakte werden het formaat dat ik gemakkelijk op de fiets kon meenemen.

Vandaag is het een schilderij geworden dat ik gemakkelijk kon meenemen in de trein.

Sinds 1989 woon en werk ik in Venlo. Zo ben ik ineens een Limburgse kunstenaar geworden met mijn roots in Zeeuws-Vlaanderen. Het nuchtere van die provincie heb ik altijd behouden.

Op dit schilderij wat ik hier toon is een zwevend figuur te zien met voor haar hoofd nog een gezicht en in haar bovenbeen zou je nòg een hoofd kunnen zien. Ze zweeft van geluk. Ik heb het in 2005 geschilderd en noem het “Kinderwens”.
Het spel van vlakken en lijnen en het abstraheren van vormen, gekoppeld aan mijn favoriete thema liefde - wat ik al jaren schilder - is ook in dit schilderij te zien.

Mijn mensen zijn meestal niet alleen. Er is vaak nog iemand bij: ‘n mens of ‘n dier.

Verder schilder ik met mijn hart en probeer er gevoel in te leggen, zodat het méér dan een afbeelding wordt. Dan kan het je raken.
De mens blijft mij tot op de dag van vandaag boeien.